Vandaag de dag bestaan ‘The Nighthawks’ uit Paul Bell (guitar&vox), Johnny Castle (bass&vox) en 2  resterende van de originele Nighthawks, Pete Ragusa (drums&vox), en uiteraard Paul Wenner (harp&vox). Samen met Jimmy Thackery en Jan Zukowski vormde Paul Wenner en Pete Ragusa in 1972 deze band.

Toen Zukowksi in 2004 de band verliet kwamen Paul Bell en Johnny Castle in beeld en zij vormen nu de toch al een beetje de legendarische Nighthawks. Dit jaar zullen we het geweten hebben want o.a. op de editie van Spring Blues zullen ze aan het werk zijn. Tijdens deze tour zal er zeker plaats gemaakt worden om hun nieuwe CD voor te stellen en deze ‘Last Train To Bluesville’ is eens iets anders. Voor dit album  hebben ze een heleboel klassiekers uit de kast gehaald maar het opmerkelijkste is wel dat ze al deze nummers in een akoestische versie voorstellen… akoestisch? Ja, en hoe. Het lijkt wel of ze hebben niets anders gedaan want dit album klinkt opmerkelijk goed, zeg maar verfrissend  want ieder nummer dat ze hierop brengen is klasse en er zijn zelfs een paar verassende dingen bij.

Voor de opener gaan we terug naar de periode van Big Joe Turner want deze The Chicken and The Hawk met als ondertitel up, up and away werd door het duo Leiber & Stoller geschreven voor Big Joe en met deze akoestische versie van The Nighthawks gaan we met het uitstekende gitaarwerk richting western swing, of hoe de periode van Pee Wee king en Merle Travis weer tot leven komt. Voor de bluesklassiekers gaan ze te leen bij Muddy Waters en Sonny Boy Williamson.

Van Sonny Boy krijgen we ‘Mighty Long Time’ een nummer met een intense bass intro van  Johnny Castle en een diepgaand harpspel van Paul Wenner, een van de mooiste vertolkingen van dit nummer dat ik ooit heb gehoord. Van McKinley Morganfield aka Muddy Waters krijgen we ‘Nineteen Years Old’ en ‘Rollin’ and Tumblin’’.

Eén van de opmerkelijkste prestaties die The Nighthawks hier leveren is een cover van The Godfather of Soul, want deze ‘I’ll Go Crazy steekt natuurlijk in schril contrast af van het soulwerk van James Brown maar is des te meer verdienstelijk, zeker de stem van Pete Ragusa is hier opmerkelijke , een soulhit in akoestisch bluesjasje…great job! Ook ‘Rainin’ in my Heart’ van Slim Harpo klikt zeer goed maar is uiteraard een nummer dat zich leent tot het akoestische. Wie Jeff Zima al aan het werk gezien en gehoord heeft zal onmiddellijk aan hem denken bij de vertolking van ‘Can’t Be Satisfied’ het hoge gitaar sliderifje krijg je na het beluisteren niet meer uit je hoofd.

Nog een opmerkelijke cover is er eentje van Chuck Berry. ‘Thirty Days’ zit vol met energie en laat het swingen van de eerste tot de laatste noot en laat nu Paul Wenner en zijn Nighthawks maar komen want na het beluisteren van dit uitstekende akoestische werk zijn we er klaar voor…